Wśród wielu chorób, które można leczyć przy pomocy katolitu (wody żywej) cukrzyca zajmuje szczególne miejsce.
"Jonizowany prysznic” – nowa metoda uzdrawiająca i odmładzająca.
TEORIA EFEKTU LECZNICZEGO PRYSZNICA JONIZOWANEGO. Uzasadnienie fizyczne.
Leczenie zapalenie dziąseł polega na odpowiedniej diecie, a także na ogólnych i miejscowych zabiegach.
Leczenie paradontozy polega na odpowiedniej diecie, a także na ogólnych i miejscowych zabiegach.
Leczenie alergicznego zapalenia skóry rozpoczyna się od wyeliminowania możliwego kontaktu człowieka z alergenem.Następnie należy jak najszybciej wyprowadzić alergen z organizmu.
Stosowanie roztworów jonizowanych przy grzybicy skórnej polega na piciu wody oraz robieniu kompresów.
Dysbioza pochwy jest zaburzeniem jej prawidłowej mikroflory. Na chorobę tę w większym lub mniejszym stopniu cierpi znaczna część kobiet. Najczęściej objawy są nieznaczące, lecz czasem dysbioza pochwy prowadzi do bardzo poważnych konsekwencji. Nazwa choroby.Od razu powiemy parę słów o różnorodnych terminach, używanych do określenia tej choroby. Waginalna dysbioza lub dysbakterioza pochwy jest najbardziej dokładnym terminem, który jest tłumaczony jako zaburzenie mikroflory pochwy. Jednak używa się go dość rzadko.Najczęściej w celu określenia tej choroby stosuje się nazwę „bakteryjna waginoza”. Ten sam termin jest używany przez wiele lekarzy do oznaczenia gardnerelli – częstego przypadku dysbiozy pochwy. Często każde objawy zaburzenia mikroflory pochwy są zwane kandydozą lub grzybicą. Lecz kadydoza lub grzybica – są to nazwy opisujące zaburzenia wyłącznie jednego rodzaju – dominacji grzybów rodzaju Candyda.
Leczenie chronicznego zapalenia oskrzeli powinno być kompleksowe. Przede wszystkim należy unikać czynników podrażniających, takich jak palenie papierosów, toksycznych oparów i gazów, ekologicznie niekorzystnych oddziaływań. Stosowanie roztworów jonizowanych najlepiej jest rozpoczynać poza okresami obostrzenia choroby. Wtedy można obejść się bez przyjmowania antybiotyków. Jeżeli zaś, stosowanie roztworów jonizowanych przypada na okres obostrzenia choroby, należy włączyć do terapii preparaty antybiotykowe.
Przy wrzodach troficznych rekomendowane jest zewnętrzne i wewnętrzne stosowanie roztworów jonizowanych. Wewnętrznie przyjmowany jest katolit. W celu jego przygotowania do obydwóch części urządzenia wlewa się gotowaną lub przefiltrowaną wodę. Do części anodowej dodaje się 20 ml 10%-go chlorku wapnia. Czas aktywacji wynosi 8 minut. Należy pić 300-350 ml 3 razy dziennie, 30-40 minut przed jedzeniem.
Przy ropnych ranach i ropniakach pooperacyjnych rekomenduje się zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne stosowanie roztworów jonizowanych. Do przyjmowania wewnętrznego stosowany jest katolit.
Człowiek traci średnio 40-100 włosów dziennie. Przyczyny wypadania włosów są rozmaite, jednak we wszystkich przypadkach (wyłączając czynniki hormonalne i dziedziczne) szczególną rolę odgrywa niedobór minerałów i witamin. W prawidłowym stanie pokrywa włosowa głowy jest bogata w minerały. Przy zakwaszeniu organizmu i wytrąceniu minerałów z włosów obserwuje się ich wypadanie. Dlatego wypadanie włosów jest pierwszym sygnałem organizmu o zaburzeniu bilansu kwasowo-zasadowego.
Opis choroby Gruczolak prostaty (gruczolak przycewkowych gruczołów prostaty, gruczolak kranialnej części prostaty, gruczolak okołocewkowy, węzłowa lub torbielowata hiperplazja, torbielowata dyshormonalna choroba prostaty) jest nowotworem niezłośliwym, będącym jedną z najczęstszych chorób u mężczyzn w podeszłym wieku. Przyczyny powstania i rozwoju gruczolaku prostaty nie są dotychczas znane. Większość autorów określa gruczolaka prostaty jako torbielowaty nowotwór powstały z jednego z grupy gruczołów okołocewkowych kanału moczowego, znajdujących się przy prostacie. Część gruczołowa prostaty nie bierze udziału w procesie rozwoju tego guza. Rosnący nowotwór wyciska na zewnątrz prostatę, która stopniowo ulega wycieńczeniu i tworzy swego rodzaju kapsułę dla niego. Rosnący nowotwór powoduje zator żylny, zaburzenia w oddawaniu moczu oraz procesach pobudzenia-skurczu tkanek mięsni gładkich pęcherza moczowego. To tworzy obraz kliniczny subiektywnych skarg oraz obiektywnych objawów choroby. Kliniczny obraz gruczolaka prostaty, o czym była mowa powyżej, polega na zaburzeniach w oddawaniu moczu.Pierwsze stadium gruczolaka prostaty charakteryzuje się osłabieniem naporu strumienia moczu, utrudnieniem w oddaniu moczu, a także wydłużeniem czasu tej czynności. Zaburzenia przy oddawaniu moczu mogą trwać od kilku miesięcy do kilku lat. Cechą charakterystyczną początkowego etapu choroby jest zwiększenie częstotliwości oddawania moczu w porze nocnej, a następnie również w dzień. To zjawisko wyjaśnia się zwiększonym ukrwieniem (zastój żylny w miednicy małej oraz obrzęk gruczolaku) podczas przebywania chorego w ciepłym łóżku. Czasem oddawanie moczu, szczególnie pierwsze (poranne) może być utrudnione. Mocz cieknie nie od razu i jest wydalany słabym strumieniem. Przy tym mogą występować takie nieprzyjemne zjawiska jak wydalanie gazów, kału. W wyniku napięcia mięsni brzusznych u chorych mogą rozwinąć się przepuklina brzuszna oraz hemoroidy. Prostata w pierwszym stadium choroby podczas badania doodbytniczego charakteryzuje się powiększeniem, ma gładką powierzchnię i miękką konsystencję. Pierwsze stadium choroby może trwać długi okres czasu i zmieniać się w drugie stadium. Drugie stadium choroby charakteryzuje się postępującą dekompensacją ewakuacyjnej funkcji pęcherza moczowego. Cechuje się ona zaburzeniem równowagi pomiędzy jego zdolnością skurczową a czynnikami, powodującymi utrudnienie w wydalaniu moczu, co prowadzi do zaburzenia funkcji górnych dróg moczowych oraz nerek (odmiedniczkowe zapalenie nerek, chroniczna niewydolność nerek). Zjawiska obserwowane w pierwszym stadium choroby znacznie nasilają się. Drugie stadium choroby w niektórych przypadkach trwa długie lata, natomiast w innych okolicznościach choroba może szybko postępować. Drugie stadium gruczolaka prostaty dzieli się na dwa okresy. W pierwszym okresie mięśnie pęcherza moczowego posiadają jeszcze wystarczającą zdolność skurczową, wypychającą mocz. Symptom moczu zalegającego nie jest jeszcze wystarczająco dobrze wyrażony. Jednak u większości chorych ten okres jest bardzo krótki. Stopień osłabienia skurczowej zdolności mięsni, wypychających mocz zwiększa się. W wyniku rozwiniętej hipotonii nie są one już w stanie całkowicie ewakuować mocz z pęcherza moczowego. Ilość moczu zalegającego systematycznie wzrasta, co prowadzi do chronicznego niepełnego zatrzymania moczu. Drugi okres drugiego stadium charakteryzuje się zwiększeniem symptomów dysfunkcji pęcherza moczowego: nocą chorzy wstają do toalety od 4-10 razy, są zmuszeni do parcia, co przy obecności czynników sprzyjających może prowadzić do powstania (lub ściśnięcia już obecnych) przepuklin, wypadania jelita prostego, zaciśnięcia węzłów hemoroidalnych. Podwyższenie hydrostatycznego ciśnienia w pęcherzu moczowym, zaburzenia jego opróżnienia, zwiększająca się ilość moczu zalegającego przy wzroście gruczolaka prowadzi do ściśnięcia wewnętrznych oddziałów moczowodów, dylatacji górnych dróg moczowych. Zaburzenie urodynamiki sprzyja powstaniu odpływu pęcherzowo - moczodowego, tworzącego warunki do rozwoju odmiedniczkowego zapalenia nerek. Postęp choroby pogarsza zapalenie pęcherza moczowego oraz odmiedniczkowe zapalenie nerek w wyniku czego rozwija się przewlekła niewydolność nerek oraz tworzą się kamienie w drogach moczowych.Jeżeli pierwsze stadium choroby nie zawsze przechodzi w drugie, to już drugie stadium (narastająca dekompensacja układu moczowego) nieuchronnie przechodzi do stadium trzeciego – całkowitej dekompensacji oddawania moczu. Cechą charakterystyczną ostatniego stadium rozwoju choroby jest przewlekłe całkowite zatrzymanie moczu, rozciągnięcie pęcherza moczowego, moczowodów oraz miękiszu nerek, moczenie paradoksalne, zaawansowana niewydolność nerek. Wrażliwość pęcherza moczowego w tym stadium zmniejsza się, dlatego chorzy mniej cierpią z powodu zatrzymania moczu oraz zaliczają to na rachunek pozornej poprawy. W tym stadium choroby występują największe zmiany anatomiczne pęcherza oraz wycieńczenie ścian mięśniowych. Pęcherz moczowy może osiągnąć duży rozmiar, dochodząc do pępka lub wyżej. Mięsnie już nie są w stanie całkowicie wypróżniać pęcherza moczowego i po każdym oddaniu moczu w jego wnętrzu zostaje pewna ilość tak zwanego moczu rezydualnego. Stan chorych w trzecim stadium choroby zazwyczaj jest ciężki. Niezbędne są nadzwyczajne środki, zapewniające odpływ moczu i walkę z powikłaniami. Najczęstszym powikłaniem gruczolaka prostaty jest zapalenie pęcherza moczowego. Sprzyjającymi czynnikami powstania zapalenia pęcherza moczowego jest zatrzymanie moczu, hiperemia oraz przerwanie spójności błony śluzowej pęcherza, zaparcie, zasadowa reakcja moczu. Przy zapaleniu pęcherza moczowego do dyzurycznych objawów przyłączają się takie symptomy jak ból nad wzgórkiem łonowym, ból pod koniec aktu oddawania moczu, gwałtowne zwiększenie częstotliwości oddawania moczu, podwyższona temperatura. Jednym z cięższych powikłań jest odmiedniczkowe zapalenie nerek. Jego rozwojowi sprzyja zaburzenie odpływu moczu z pęcherza moczowego oraz w górnych drogach moczowych. Odmiedniczkowe zapalenie nerek u chorych na gruczolaka prostaty następuje drogą hematogenną lub wstępującą. Przy drodze wstępującej infekcja trafia do górnych dróg moczowych z pęcherza moczowego po rozszerzonych moczowodach w wyniku odpływu pęcherzowo – moczodowego. Chorzy na gruczolaka prostaty cierpią również na zaburzenie funkcji płciowej. We wczesnym stadium choroby część chorych (głównie w wieku od 50-55 lat) może obserwować podwyższenie pociągu i pobudzenia seksualnego. W drugim, a zwłaszcza w trzecim stadium choroby pociąg seksualny obniża się. Wykorzystanie roztworów jonizowanych w tradycyjnym leczeniu gruczolaka prostaty (niezłośliwa hiperplazja gruczołu prostaty).Do niedawno uważano, że podstawową metodą leczenia gruczolaka prostaty jest adenomektomia. Jednak ta operacja jest niezwykle traumatycznym przeżyciem, nie gwarantuje braku nawrotów choroby oraz posiada wiele przeciwwskazań.Tradycyjne leczenie gruczolaka prostaty polega na przyjmowaniu szeregu lekarstw, takich jak depostat, raweron (wyciąg z prostaty zwierząt), proscar. Proponujemy zupełnie nowy sposób tradycyjnego leczenia gruczołu prostaty, przy którym na pierwszy plan wychodzi stoi normalizacja procesów pobudzenia-skurczu mięśnia pęcherza moczowego i moczowodów oraz stymulacja ich skurczowej funkcji. Przy tym u chorych poprawie ulega proces oddawania moczu, nocne wizyty w toalecie skracają się, a następnie ustają całkowicie, zmniejsza się czas zatrzymania przed oddawaniem moczu, zwiększa się siła strumienia, poprawiają się wskaźniki urofloumetrii, zwiększa się aktywność seksualna. Leczenie gruczolaka przy pomocy roztworów jonizowanych. Rekomendacje ogólne:Leczenie gruczolaka należy rozpocząć od przestrzegania diety, wyłączającej pieprz, musztardę, przetwory konserwowane, produkty wędzone, alkohol. Wskazane jest spożywanie nabiału oraz pokarmów roślinnych. Należy ograniczyć ilość mięsa i jajek w diecie. Aby zapobiec zastojom w narządach miednicy należy dbać o prawidłową pracę jelit, starać się o codzienny stolec, systematycznie wykonywać poranne ćwiczenia fizycznie, codziennie chodzić na spacery. Nie należy zatrzymywać oddawanie moczu, gdyż, silne rozciągnięcie pęcherza moczowego może doprowadzić do ostrego zatrzymania w oddawaniu moczu.Wszystkim chorym na gruczolaka prostaty rekomenduje się picie katolitu z mikroelementami przyrządzonym za pomocą elektrolizera stacjonarnego „Aschbach 4”. (wiecej >>>)Przy stosowaniu mikroelementów w innych jonizatorach, nie jest gwarantowane otrzymywanie niezbędnych dla leczenia parametrów jonizowanych roztworów, jak również nieznany jest nam wpływ roztworów na możliwość uszkodzenia jonizatorów innych niż Aschbach 4 !!!Jonizator Aschbach 4 możesz kupić tutaj >>> Katolit jest przygotowywany w następujący sposób:Uwaga!Roztwór mikroelementów „Gruczolak” do elektrolizera stacjonarnego znajduje się w skoncentrowanej postaci. Należy go rozcieńczyć w gotowanej wodzie w stosunku 1 do 8, a dopiero później zacząć przygotowywanie katolitu!- do oby dwóch części elektrolizera stacjonarnego „Aschbach” (katodowej i anodowej) wlewa się przegotowaną wodę. - do części anodowej należy dodać 2 łyżki roztworu mikroelementów, rozpuszczonych w przegotowanej wodzie.- następnie należy uruchomić elektrolizę. Proces aktywacji wynosi 12 minut. - wykorzystywany jest katolit z katodowej części urządzenia.Katolit należy pić według następującego schematu:1-5 dzień - 250 ml х 3 razy dziennie;6-11 dzień - 300 ml х 3 razy dziennie;12-30 dzień - 350 ml х 3 razy dziennie.Katolit należy przyjmować wewnętrznie na 20 minut przed jedzeniem. Ostatnią dawkę preparatu należy wziąć nie później godziny 18.Cykl leczenia wynosi 1 miesiąc, następnie należy zrobić tygodniową przerwę. W zależności od efektów leczenia można przeprowadzać od 3 do 5 miesięcznych cykli leczniczych w ciągu 1 roku. ---------------------------------------------------------------------------Za pomocą przepływowego elektrolizera „Aschbach”. (więcej >>>)Katolit jest przygotowywany w następujący sposób:Uwaga! Roztwór mikroelementów do przepływowego elektrolizera w znajduje się w specjalnym pojemniku. - Należy umieścić pojemnik z mikroelementami „Odmiedniczkowe zapalenie nerek” do przepływowego elektrolizera „Aschbach” w sposób opisany w instrukcji do urządzenia. - Po podłączeniu urządzenia do gniazdka elektrycznego należy wybrać tryb elektrolizy 3 stopnia aktywności i przyrządzić katolit w ilości niezbędnej do jednokrotnego użycia. Katolit należy pić według następującego schematu:1-5 dzień - 250 ml х 3 razy dziennie;6-11 dzień - 300 ml х 3 razy dziennie;12-30 dzień - 350 ml х 3 razy dziennie.Katolit należy przyjmować wewnętrznie na 20 minut przed jedzeniem. Ostatnią dawkę preparatu należy wziąć nie później godziny 18.Cykl leczenia wynosi 1 miesiąc, następnie należy zrobić tygodniową przerwę. W zależności od efektów leczenia można przeprowadzać od 3 do 5 miesięcznych cykli leczniczych w ciągu 1 roku. ---------------------------------------------------------------------------Uwaga!Katolit szybko traci swoje właściwości. Dlatego należy go przyrządzać codziennie rano i wypijać odpowiednią ilość w ciągu dnia. Katolit przechowuje się w szczelnie zamkniętym naczyniu w ciemnym chłodnym miejscu. Katolit nie należy trzymać w lodówce. Uwagi: