Czy potrzebny jest nam złom metali w organizmie?

W wielu domach po dzień dzisiejszy używane są ołowiane rury wodociągowe ze względu na ich długowieczność. Tam, gdzie nie ma ołowianych rur, obowiązkowo występują ołowiane lutowania. Na skutek stosowania tych materiałów w wodzie pitnej pojawia się ołów.

 

Ołów.

Ołów nie posiada smaku, ani zapachu, dlatego w celu określenia, czy występuje on w wodzie pitnej należy przeprowadzić analizę chemiczną.
Właściwie możemy obejść się i bez niej – patrząc na rury wodociągowe sami możemy określić, czy warto bać się o własne zdrowie. Jeżeli rury są koloru szarego i można je zadrapać ostrym przedmiotem - jest to ołów. Korozja ołowiu w wodzie wodociągowej nieodzownie prowadzi do jego przenikania do wody pitnej.

Krańcowa dopuszczalna koncentracja ołowiu w wodzie wodociągowej nie powinna przewyższać 0,01-0,03 mg/l. Woda z podwyższoną zawartością ołowiu może powodować ostre i chroniczne zatrucie organizmu. Ostre zatrucie jest niebezpieczne i może doprowadzić do śmierci. Chroniczne zatrucie ołowiem rozwija się przy ciągłym spożyciu niedużych dawek ołowiu. Ołów gromadzi się w tkankach organizmu, a jego „ulubioną” lokalizacją są włosy, paznokcie, błona śluzowa dziąseł . Ołów często uszkadza centralny i obwodowy układ nerwowy, jelita i nerki.
Obecność ołowiu w organizmie blokuje pracę fermentów, uczestniczących w syntezie hemoglobiny, przez co hemoglobina traci swą zdolność do przenoszenia tlenu, co prowadzi do rozwoju anemii i chronicznego niedoboru tlenu w organizmie.
Oprócz uszkodzenia mechanizmów transportu tlenowego, ołów blokuje powstanie witaminy D, niezbędnej do przyswojenia wapnia w kościach. Spożywanie wody z wysoką zawartością ołowiu przez kobiety w ciąży zwiększa ryzyko porodu przedwczesnego i rozwoju wad wrodzonych u płodu. Prowadzi również do bezpłodności. Jeżeli zwiększona ilość ołowiu przedostaje się do organizmu dziecięcego, powoduje to obniżenie IQ i powstanie wad serca.

Oczyścić wodę pitną z ołowiu można jedynie drogą filtracji lub elektrolizy. Zwykłe gotowanie wody w tym wypadku jest nieskuteczne.

Rtęć w wodzie wodociągowej.

Krańcowa dopuszczalna koncentracja rtęci w wodociągowej wodzie pitnej wynosi 0,0005 mg/l.
Rtęć niszczy każdą tkankę, z którą ma styczność, lecz największą szkodę przynosi układowi nerwowemu oraz nerkom.
Spożywanie dawek rtęci, przekraczających krańcową dopuszczalną koncentrację powoduje zaburzenia psychiczne, utratę czucia w skórze, uszkodzenie słuchu, wzroku i mowy, skurcze kliniczne oraz zapaść sercowo-naczyniową. Przedostanie się niewielkiej ilości rtęci do organizmu prowadzi do rozwoju chronicznej niewydolności nerek, ciężkich chorób układu pokarmowego. Niebezpieczne są również bardzo małe ilości - dolne granice zawartości rtęci w wodzie pitnej, przy których nie gromadziłaby się ona w organizmie, dotychczas nie zostały oszacowane. Spożywanie niedużych dawek rtęci przez kobiety w ciąży powoduje wady rozwojowe i ciężkie wrodzone choroby mózgu u noworodków. Jednym z głównych przyczyn występowanie rtęci jest działalność przedsiębiorstw przemysłowych.

 

Molibden w wodzie wodociągowej.

Rekomendowana zawartość molibdenu w wodzie pitnej wynosi 0,07 mg/l.
Molibden nadaje wodzie lekko cierpki smak. Spożywany w dawce 10-15 mg/l powoduje podwyższenie poziomu kwasu moczowego w krwi, osteoporozę kości, bóle kończyn, zwiększenie rozmiarów wątroby (hepatomegalia), zaburzenia funkcjonalne układu pokarmowego, wątroby i nerek.

 

Selen w wodzie wodociągowej.

Krańcowa dopuszczalna zawartość selenu w wodzie pitnej wynosi 0,01 mg/l.
Przy jednorazowym przedostaniu się do organizmu dużej dawki selenu pojawiają się objawy ostrego zatrucia – wymioty, biegunka, bóle brzucha, zimne dreszcze, drgawki i drętwienie kończyn. Stałe spożycie zwiększonej ilości selenu prowadzi do rozwoju choroby, zwanej selenozą. Objawia się ona zaburzeniem pracy organów układu pokarmowego, blaknięciem i zwiększonym wypadaniem włosów, wyniszczeniem i łamliwością paznokci, zapaleniami skóry różnego rodzaju oraz próchnicą zębów.

 

Miedź w wodzie wodociągowej.

Bezpieczna dobowa dawka miedzi wynosi 0,5 mg/kg masy ciała.
Biorąc to pod uwagę można oszacować krańcową dopuszczalną koncentrację miedzi w wodzie pitnej, która będzie wynosić 1-2 mg/l. Koncentracja miedzi ponad 3 mg/l może powodować ostre zaburzenia funkcjonowania układu żołądkowo-jelitowego, z towarzyszącymi mdłościami, wymiotami i biegunką. Ludzie cierpiące na trwające lub przebyte choroby wątroby (np. wirusową żółtaczkę) powinni być szczególnie ostrożni, jeżeli chodzi o wodę pitną. Własny bilans przemiany miedzi w organizmie jest u nich zaburzony i nawet jej niewielka koncentracja w wodzie może prowadzić do rozwoju marskości wątroby. Najbardziej wrażliwe na podwyższoną koncentrację miedzi w wodzie są niemowlęta, karmione sztucznie. Występuje u nich realne zagrożenie rozwoju marskości wątroby jeszcze w wieku dziecięcym.

 

Żelazo w wodzie wodociągowej.

Podwyższona koncentracja żelaza wodzie pojawia się na skutek użytkowania stalowych lub żeliwnych rur wodociągowych, niszczejących pod wpływem korozji. Szczególnie niekorzystna w tej kwestii jest sytuacja w miastach, gdzie miękka woda zwiększa korozję. „Woda żelazista” jest początkowo przezroczysta, lecz podczas długotrwałego jej przechowywania lub podgrzewania przybiera żółtawo-brązowy kolor, który często jest widoczny w formie rdzawych zacieków na urządzeniach sanitarnych. Taka woda ma charakterystyczny „żelazisty” posmak.
Regularne spożycie wody pitnej z podwyższoną zawartością żelaza może prowadzić do rozwoju choroby, zwanej hemochromatozą, która charakteryzuje się gromadzeniem związków żelaza w narządach i tkankach organizmu.

 

Mangan w wodzie wodociągowej.

W szeregu badań naukowych zostało udowodniono, że ilość manganu w wodzie pitnej, przekraczająca normę (0,1 mg/l), negatywnie wpływa na rozwój ciąży, ma toksyczne i mutagenne oddziaływanie na organizm człowieka. Zawartość manganu w wodzie pitnej bezpośrednio zależne jest od działalności pobliskich przedsiębiorstw przemysłowych.

 

Aluminium w wodzie wodociągowej.

Podstawowym źródłem aluminium w wodzie wodociągowej są substancje wykorzystywane w procesie oczyszczania wody na stacjach uzdatniających – koagulanty. Codziennie do organizmu człowieka przedostaje się od 5 do 20 mg aluminium, znaczna część, którego pochodzi z wody pitnej. Udowodniono zostało, że aluminium w zwiększonych dawkach ma właściwości neurotoksyczne, powodujące demencję starczą. Ponadto, aluminium wypłukuje z organizmu wapń, co jest szczególnie niebezpieczne dla organizmów rozwijających się.

Przy przygotowaniu artykułu zostały wykorzystane materiały z publikacji informacyjnej „Woda pitna i zdrowie ludności” (wydanie 1: „Wpływ składu chemicznego wody na zdrowie człowieka”). M., 2002, pod redakcją naczelną profesora E. N. Belajewa.

Posiadamy w ofercie urządzenia pozwalające otrzymalć biologicznie aktywną wodę pitną (zasadową, z ujemnym ORP). Jej spożycie pomoże nie tylko pozbyć się wielu chorób chronicznych, ale również otrzymać efekt odmładzający i rozwiązać kwestię długowieczności.